Carlos Madrileño staat op een goeie 500 meter van zijn doelwit. Hij is naar hier gekomen omdat zijn finale plan mislukt is: die "verdomde bende van de GGS" heeft hem vandaag niet gecontacteerd om hem de gulden stroppen te overhandigen die hij te pakken wil krijgen, maar ook de bom - zijn dreigingsmiddel - is niet ontploft. Hij heeft de hele namiddag op zijn appartement op een telefoontje van die bende gewacht en ondertussen naar de radio geluisterd. De telefoon heeft de hele namiddag echter geen kik gegeven, en moest er een bom zijn afgegaan in het Gentse dan zou dit zeker in het nieuws geweest zijn.

Hij is ziedend. Na deze mislukte actie had hij in een bui van razernij de idee opgevat om die bende GGS'ers gewoon ter plekke van kant te gaan maken, maar hij weet nu dat dat niet zal lukken: er is een feest aan de gang op zijn doelwitlocatie. Hij beseft dat hij ook vandaag zijn opdracht weer niet zal kunnen afwerken, en dat kalmeert hem geenszins.

Net wanneer hij terug wil wandelen naar zijn auto voelt hij zijn GSM trillen. Hij haalt hem uit zijn broekzak en leest: "Ven inmediatamente a España! El consejo de ancianos!". Carlos baalt en vertrekt voor een helse rit naar het zuiden.

De Zwarte Diender staat op een goeie 200 meter van zijn doelwit. Hij is naar hier gekomen omdat zijn plan mislukt is. Het gebouw waar hij vorige nacht een krachtige bom had geïnstalleerd staat nog overeind. Wetende dat het zonder zijn deskundige tips onmogelijk was om deze te ontmantelen, betekent dit dat zijn gevaarlijk spel op een sisser is uitgedraaid. Hij had de voorbije uren centen op zijn geheime rekening moeten zien verschijnen, maar tot nu toe was er geen euro of dollar of verschenen. Er is duidelijk een BBQ aan de gang, want de geur van braadworst en geroosterd rundsvlees drijft zijn richting uit.

Hij is nerveus, want hij kan niet inschatten hoe zijn Spaanse opdrachtgever zal reageren of deze mislukking. De kans is groot dat hij helemaal niet door heeft dat de Zwarte Diender van twee walletje probeert te eten. Als dat zo is kan hij het falen van de bom op een technisch mankement afschuiven en voorstellen om later een nieuwe poging te doen. Maar hij beseft dat hij in het andere geval niet meer zeker is van zijn leven. Hij slikt, en begint in gedachten mogelijke schuilplaatsen te overlopen, terwijl hij ook probeert te bedenken hoelang hij eventueel ondergedoken zal moeten blijven om die Spaanse furie te laten kalmeren.

Dan ziet hij opeens een donker figuur met haastige tred langs het wandelpad naderbij komen. In een flits meent hij zijn opdrachtgever te herkennen, en zijn hart slaat een paar keer over: het feit dat de Spanjaard in de buurt is betekent niet meer of niet minder dan dat die op de hoogte is van het mislukken van zijn plan. En dan is de kans ook groot dat die weet heeft van zijn verraad. Er rest hem nu maar één mogelijkheid meer: hij moet ingrijpen vooraleer hijzelf het slachtoffer wordt van de wraak van de Spanjaard!

De donkere gestalte stopt om naar zijn GSM te kijken, en de Zwarte Diender maakt hiervan handig gebruik om zich achter een paar bomen te verschansen. De Spanjaard heeft niets gezien, en wanneer hij even later op de bewuste plek passeert, springt de Zwarte Diender achter hem tevoorschijn, gewapend met een forse boomtak die hij op de grond gevonden heeft. De Spanjaard reageert echter bliksemsnel en pareert de aanval. Er ontstaat een kort maar hevig gevecht, waarbij uiteindelijk één van de deelnemers op de grond blijft liggen. De andere krabbelt eerst moeizaam overeind, blijft even staan om op adem te komen en de omgeving af te speuren naar mogelijke getuigen, en zwiert dan de bewusteloze figuur met een forse zwaai over zijn schouder. Dan begint hij naar een verderop geparkeerde auto te stappen.

Commissaris Tandt staat in de keuken. Hij is daarnet badend in het zweet wakker geschoten. Nu staat hij voor de zoveelste keer de anonieme brief te lezen die vrijdag in zijn brievenbus zat, terwijl hij probeert te bedenken wie dit zou kunnen geschreven hebben. De brief is kort, maar de inhoud laat niets aan de verbeelding over.

Beste Commissaris,

ik wil u bij deze op de hoogte brengen van een verraad op hoog niveau. Ik kan en zal u nooit openbaren wie ik ben en hoe ik deze informatie heb verkregen, maar ik vind het mijn vaderlandse plicht u op de hoogte te stellen.

Weet dat de 7 verdachte overlijdens die u vorig jaar en dit jaar onderzocht hebt wel degelijk moorden zijn. De moordenaars genieten echter bescherming van verschillende gezagsdragers op de hoogste echelons in binnen- en buitenland.

Het verraad dat u is aangedaan is niet tolereerbaar. U bent van dit onderzoek gehaald omdat u te dicht bij de waarheid kwam. U begrijpt deze brief misschien niet, maar ik verzeker u dat u vanaf nu op mijn steun kan rekenen en hulp zal krijgen uit onverwachte hoek.

Begin bij het begin, en laat een voornaam Gentsch Genootschap u helpen.

X.

Tandt kan met de laatste zin geen knop beginnen, maar hij is wel klaarwakker en boos.

Carlos Madrileño stapt in zijn auto en start het voertuig. Hij hoeft zich niet veel zorgen te maken of er veel verkeer op de weg zal zijn: het is maandag en voor het eerst waait er een gure wind over de stad. Veel volk is er dan ook niet op de baan. Hij bekijkt even het brandstofpeil van de wagen en rekent snel uit dat hij makkelijk rond 8 uur morgenochtend in Bordeaux kan staan zonder bij te tanken.

Hij is na de 2 voorbije helse dagen eigenlijk relatief rustig en blij. De verrader die hem eergisteren naar het leven stond zal tegen zijn terugkeer wel een paar toontjes lager zingen. Hij had de man zaterdagavond maar op het laatste nippertje zien aanstormen en hij was er met meer geluk dan kunde in geslaagd hem bewusteloos te slaan. Hij was eerst van plan geweest om hem te verdrinken in de nabije rivier, maar had uiteindelijk een andere oplossing gekozen: dezelfde avond nog had hij de bewusteloze man opgesloten in de hermetisch afgesloten kelder van zijn huis in Gent. Vandaag had hij dan voor de nodige proviand gezorgd. De man kon op die voorraad minstens een maand overleven. Uit de kelder kon hij onmogelijk ontsnappen, en dus zou hij daar prima zitten tot wanneer Carlos terug zou zijn uit Spanje. Hij zou het wel lastig hebben om met de extra ketting aan zijn been zijn gevoeg deftig te doen, maar dat was zijn probleem. Carlos grinnikt bij die gedachte, terwijl hij de B401 opdraait om aan zijn lange tocht te beginnen.

Commissaris Tandt heeft zich net opgesloten in de reservekamer op de eerste verdieping. Hij heeft ruzie met zijn vrouw. Ze had hem in niet mis te verstane woorden aan zijn verstand proberen brengen dat het zo niet verder kon, omdat hij maar voor één ding meer tijd had en dat zij zich als het vijfde wiel aan de wagen voelde. En ze had er aan toegevoegd dat ze van plan was haar boeltje te pakken en terug bij haar ouders te gaan wonen als het zo zou blijven duren.

Hij kon haar wel begrijpen, maar sinds hij die anonieme brief ontvangen had kon hij gewoon aan niks anders meer denken. Overdag was hij bezig met zijn gewone werk, maar 's avonds en in het weekend - en eigenlijk ook op elk ander vrij moment - was hij opnieuw bezig met de moorden die van midden 2012 tot begin 2013 in Gent hadden plaatsgevonden op de 7 mannen, en met de verongelukte verdachte van deze moorden. Hij moest en zou te weten komen wat hier aan de hand was, wie wie een hand boven het hoofd hield en waarom.

Hij had de dozen met bewijsmateriaal gisterenavond in zijn auto gezet en was het materiaal in de loop van de namiddag beginnen installeren in de kamer die zijn vrouw gebruikte om de was te drogen en te strijken. Hij had de strijkplank in de garage gezet en het was dit feit dat haar had doen ontploffen.

Op één van de muren had hij met een overschotje kurktegels een prikbord gemaakt dat, wanneer het droog zou zijn, dienst kon doen als tactisch bord. Tandt voelde zich, ook al was hij boos en vond hij de ruzie met zijn vrouw niet leuk, een pak rustiger dan een paar dagen geleden. Hij zou weer kunnen werken aan het onderzoek dat hem in zijn carrière het meest gefrustreerd had.

Het team zit er voor hun doen stil bij. Ze hebben het laatste uur een evaluatie gemaakt van het event van vorige week en er is maar één ding te zeggen: de deelnemers waren het lovend eens dat het weer top was. Ze waren uiterst stil geworden toen de voorzitter een aantal van de mooiste logs die hij op een rijtje had gezet, op de muur projecteerde.

Ze waren een paar minuten geleden aan het laatste en meest heikele punt van de avond begonnen: wat moesten ze doen met "dienen bom". Ze waren zich er allen terdege van bewust dat ze noch losgeld hadden betaald aan de geheimzinnige schrijver van de dreigbrief die bij de bom hoorde, noch aan de gangster die hen had geholpen om de bom te ontmantelen.

Volgens de voorzitter waren er een paar mogelijkheden: "Ten eerste: we stappen met alles wat we weten naar de politie. Alleen moeten we dan toegeven dat we eigenlijk al ruim anderhalf jaar in het bezit zijn van het kistje en dat we niet echt kunnen verklaren waar het vandaan komt, en dat we zowat alles wat ons overkomen is hadden kunnen voorkomen door begin 2013 al naar de politie te gaan. De tweede mogelijkheid is dat we voorlopig niets doen en afwachten wat er verder gaat gebeuren. In dat geval kunnen we misschien wel kijken of we niet op een informele manier in contact kunnen komen met de politie, dan hebben we misschien minder problemen...".

"Ongeacht wat we ook doen, we moeten ons sowieso van de bom ontdoen. Nu ze ontmanteld is, verdelen we ze in kleine stukken, en die raken we wel kwijt. De springstoffen zien we nog wel; de wetenschappers onder ons vinden daar wel een oplossing voor. En wat we ook zeker moeten doen is om er de kranten van de laatste jaren eens op na te slaan of we niets kunnen vinden dat we in verband kunnen brengen met wat wij allemaal meegemaakt hebben. Misschien zijn wij ook maar een klein stukje van een grotere puzzel?".

Hierna volgt een rustig maar toch pittig gesprek, waarvan de conclusie is dat de groep informeel contact met de politie of andere officiële instanties zal proberen te zoeken, maar dat er voorlopig niets anders ondernomen zal worden. Iemand van het team zal er voor zorgen dat de onderdelen van de bom op een volstrekt onvindbare plaats worden verstopt en een ander neemt het op zich om de kranten van de laatste 2 jaar uit te pluizen. Na nog een laatste "Blijft allen zeer waakzaam!" van de voorzitter wordt er afscheid genomen en verdwijnen de teamleden in de nacht.

Door het halfopen raam van een statig herenhuis waaien flarden rustige muziek naar buiten. Binnen zit een grijzende man in het halfduister in een zetel naar de muziek te luisteren, terwijl hij de gebeurtenissen van die dag in gedachten overloopt. Ondertussen laat hij met enige tussenposen een rood balletje vallen in een raar uitziende constructie. De constructie bestaat uit vergulde trechtertjes waardoor het balletje langzaam naar beneden valt. Elk balletje schijnt door het toeval tekens in een ander van de veertien kommetjes onderaan de constructie te vallen.

Zijn echtgenote komt de kamer binnen en schrikt: "Wat nu, de zesde? Is er iets gebeurd? Of denk je soms dat de lente begonnen is omdat het al een paar dagen 15 graden is?". De man antwoordt ontwijkend: "En waarom niet de zesde? Die versie met de Wiener en Bernstein is nog altijd de beste, en ik wou ze al langer nog eens terug horen...". "Jaja, dat het de beste is vind je alleen maar omdat je bij die opname toevallig in de zaal zat, op je 25e verjaardag. Maar meestal speel je die niet uit nostalgie maar omdat er ergens problemen zijn!".

"Verdorie, ik kan hier ook niks verbergen!" roept de man gespeeld kwaad uit. "Het is al goed. Ik denk dat het tijd is dat we nog eens een ernstig gesprek hebben!". En de man vertelt zijn echtgenote uitgebreid over een reeks moorden die de laatste maanden in het Gentse plaatsgevonden hebben, die blijkbaar geëindigd zijn na het verongelukken van een onbekende Spanjaard, en hoe hij vandaag te weten gekomen is dat de commissaris die met dat onderzoek bezig was een paar weken geleden op een veredeld zijspoor geplaatst is. "En begrijp me niet verkeerd, het kan zijn dat die nieuwe zaak waar hij aan moet werken met terrorisme gelinkt is, dus het kan belangrijk zijn. Maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het misschien allemaal georganiseerd is om de aandacht van die moorden af te leiden en die commissaris uit de buurt te krijgen..." besluit de man.

Zijn echtgenote heeft stil geluisterd, en zegt dan: "En je denkt dat onze bekende "vrienden" er achter zitten, vanwege die Spanjaard?". De man antwoordt: "Ik ben er redelijk zeker van. Kijk, dat het weer eens één van hun politieke spelletjes is, tot daar aan toe. We zullen hun interesses en wat ze willen bereiken toch nooit begrijpen. Maar nu zijn er verdorie onschuldige mensen vermoord. Ik moet nu eerst uitzoeken wat er allemaal aan de hand is en of het allemaal wel met die lui te maken heeft. Maar als dat zo is, zal het deze keer niet zomaar passeren. Ik heb al dikwijls doofpotoperaties gezien - en we weten alle twee dat ik er helaas aan verschillende heb moeten meewerken - maar nu is het genoeg geweest! Nu zijn ze een stap te ver gegaan wat mij betreft!".

De man is nu behoorlijk kwaad, maar zijn echtgenote weet hem tot rede te brengen: "We gaan nu vooral geen overhaaste dingen doen. Probeer nu eerst, zoals je zelf al zei, uit te vinden wat er aan de hand is, en wie er achter de schermen voor gezorgd heeft dat die commissaris van dat onderzoek gehaald is. En dan zien we wel hoe we het verder aanpakken.". De man knikt instemmend; hij beseft dat hij op dit moment niet veel concrete informatie heeft. Maar hij heeft wel al een paar ideetjes om daar verandering in te brengen.

Een ijzige wind waait door de straten. Een grijzende man haast zich door de sneeuw naar huis. "Niet te geloven dat het weer zo opeens omgeslagen is. Vorige week was het nog zomer!" mompelt hij tegen zichzelf. Hij loopt naar een statig herenhuis, klopt de sneeuw van zijn jas, opent de voordeur en gaat naar binnen. Even later staat hij met een kop warme thee in de hand uit het raam te kijken naar het sneeuwtapijt dat sinds vanmorgen alles bedekt heeft. Nadat hij eerst een stapel rode balletjes in de vreemde machine in de living heeft gegooid duwt hij tenslotte kort op de "Play" toets van een afstandsbediening, en zachtjes begint een rustige symfonie door de kamer te klinken.

Het gepeins van de man wordt na een tijd onderbroken wanneer hij z'n echtgenote opmerkt die ook door de sneeuw naar huis loopt. Wanneer ze de deur opent hoort ze de muziek en begrijpt de wenk meteen. "En, is er vooruitgang in de Spaanse zaak?" vraagt ze dan ook van zodra ze binnen is.

"Ik heb toch al een bescheiden begin kunnen maken!" roept de man vanuit de keuken, waar hij ondertussen nog wat extra thee is gaan zetten. Nadat beiden zich in de zetels van de living neergevlijd hebben begint de man te vertellen hoe hij die dag een eerste stap in zijn onderzoek heeft proberen te zetten tijdens een informele lunch met een paar politieofficieren, maar dat hij moest vaststellen dat het absoluut niet duidelijk is wie er voor gezorgd heeft dat die commissaris recent van het onderzoek naar de Gentse moorden werd gehaald.

"Het voornaamste dat ik vandaag geleerd heb is dat er wel degelijk invloed is van op een hoog niveau, zoals ik al gevreesd had. Het zal niet eenvoudig zijn om meer te weten te komen, want als ik vanuit mijn positie overal vragen begin te stellen zal dat alleen maar achterdocht wekken. Ik zal het dus heel omzichtig moeten doen, en ik vrees dat het dan ook een werk van heel lange adem gaat worden..." vervolgt de man. "En het ergste is dat wanneer alles finaal uitkomt, dat het dan waarschijnlijk ook duidelijk zal zijn dat ik het lek ben. We moeten er rekening mee houden dat we misschien wel ons leven in gevaar brengen door dit alles uit te pluizen. En daar kan ik maar één verzekering tegen bedenken, en dat is om er voor te zorgen dat er uiteindelijk zo veel mogelijk mensen van alles op de hoogte zijn!".

De vrouw heeft aandachtig geluisterd, en knikt instemmend. Ze besluit: "Je hebt gelijk. Je moet eerst en vooral aan onze veiligheid denken. Het is beter dat je wat langer met dat onderzoek bezig bent, dan dat je tegen de lamp loopt door te snel te willen gaan. Er is trouwens geen haast bij, die hele toestand sleept toch al honderden jaren aan. De mensen die daar mee bezig zijn zullen daar nu niet opeens mee stoppen en verdwijnen!".

Een man zit ongemakkelijk te schuifelen op een stoel. Hij bevindt zich in een donkere ruimte die wat klam en koel aandoet. Hij weet dat het een kelder is, maar hij heeft zich nooit goed gevoeld in deze ruimte, ook al is hij hier reeds tientallen keren geweest.

Rond hem zitten 13 oude mannen aan lange en stevige houten tafels. Ze zitten in een U-vormige opstelling en hij voelt 26 ogen op zijn lijf branden. Hij is letterlijk en figuurlijk het brandpunt van hun aandacht.

De middelste van de vijf mannen die voor hem zitten, de leider van deze groep, neemt het woord.

"Hermanos, comencemos, ...".

Daarop volgt een tirade van doodsverwensingen, een reeks verwijten die moeten inwerken op het schuldgevoel van de man, en als laatste één vraag: "¿Cómo se va a resolver esto?".

Terwijl de man de tijd krijgt om hier over na te denken, heft een van de ouderen een gebed aan. Het valt niet te ontkennen: deze man is een priester, en hij bidt om vergiffenis af te smeken voor wat er zonet gebeurd is.

Commissaris Tandt is mentaal nog zo groot als een duim. Hij zit in zijn onderbroek en openhangend hemd in zijn salon en staart naar het televisiescherm waar het laatavond-journaal voor de zoveelste keer herhaald wordt. Datgene wat er in de laatste weken meer en meer zat aan te komen, was gisterenavond bewaarheid geworden: Tandt was thuisgekomen in een half leeg huis. Zijn vrouw had een kort briefje achtergelaten:

"Je had maar moeten luisteren. Bel me niet, ik neem toch niet op!"

Hij had het natuurlijk wel gedaan en had zowel spijt van het feit dat ze niet had opgenomen als van datgene wat hij ingesproken had. Hij kan zich plots niet meer beheersen en slingert onder het roepen van "Verdomde moorden!" zijn lege whiskyglas richting de plant in de hoek van de kamer. Het glas wordt door de plant afgeremd en valt in scherven op de grond. "Zelfs dat kan ik niet!", denkt Tandt neerslachtig.

Hij staat op, neemt een nieuw glas uit de barkast en giet het meer dan half vol met zijn favoriete single grain.

Met een diepe zucht ploft een grijzende man in een zetel. Vandaag heeft hij eindelijk gevonden waar hij al zo lang naar op zoek is: hij is de namen te weten gekomen van een paar invloedrijke mensen die er voor gezorgd hebben dat het onderzoek naar de moorden in het Gentse uit de tweede helft van 2012, op een dood spoor beland is. En daarmee heeft hij dan het laatste ontbrekende puzzelstukje gevonden in een persoonlijk onderzoek waar hij ruim anderhalf jaar mee bezig is geweest.

Tijdens deze zoektocht heeft hij ontdekt dat die moorden enkel en alleen gepleegd werden omdat er na vele honderden jaren opeens een nieuw spoor opgedoken was in een eeuwenoude vete, een mysterie dat al sinds het midden van de 16e eeuw op de allerhoogste Europese machtsniveaus speelt, met een fabelachtige schat en eergevoel - of gekrenkte ego's, zoals de man het ondertussen noemt - als inzet. De details daarvan zijn al bijna 475 jaar een goed bewaard geheim van een kleine groep ingewijden en het heeft hem dan ook veel moeite gekost om er meer over te weten te komen. Al van kleins af aan had de man verhalen over die vete gehoord binnen zijn familie, maar hij had dat altijd beschouwd als fantasierijke legendes uit een ver verleden. Al snel leidde zijn onderzoek hem echter naar die verhalen, en naarmate hij verder spitte kwam hij ook meer en meer tot het besef dat die misschien wel eens een grond van waarheid konden bevatten.

Hoewel de man vanwege zijn afkomst en zijn functie vlot toegang heeft tot de hoogste machtskringen in ons land, is hij toch maandenlang heel omzichtig te werk moeten gaan om geen argwaan te wekken. Maar alles was pas finaal in een stroomversnelling gekomen door de hulp van een buitenlandse contactpersoon die ook hoogst misnoegd was met de gebeurtenissen in Gent, en die ondertussen een goede vriend geworden is.

Nu hij eindelijk alle informatie in handen heeft, beseft de man pas hoe groot deze hele zaak is, en hij vraagt zich af of hij eigenlijk nog wel iemand kan vertrouwen. De betrokkenen hebben er blijkbaar veel voor over om te beletten dat de waarheid aan het licht komt. De commissaris die met het onderzoek naar de moorden bezig was kwam daar te dicht bij en werd daarom anderhalf jaar geleden van het onderzoek gehaald en ergens met een kluitje in het riet gestuurd.

Zijn oorspronkelijke idee om alles aan die opzijgeschoven commissaris over te maken lijkt hem opeens minder interessant: kan hij die nog wel vertrouwen, zeker nu hij signalen opgevangen heeft dat de persoon in kwestie labiel zou zijn - misschien wil die de informatie wel tegen hem gebruiken om zijn gekelderde carrière nieuw leven in te blazen. Langs de andere kant beseft de man ook dat het vroeg of laat zal uitkomen dat hij al deze informatie in zijn bezit heeft, en dan wacht hem misschien hetzelfde lot als die vermoorde Gentenaars. Hij kan alles dus niet zomaar in een kluis opbergen en doen alsof het niet bestaat. Hij herinnert zich trouwens ook zijn eigen dure eed, dat hij deze keer niet zomaar alles in de doofpot zou laten verdwijnen...

Nadat hij zich samen met zijn echtgenote thuis in de knusse zetels heeft geïnstalleerd, overlopen ze nog eens in detail alle opgedane kennis, samen met mogelijke volgende stappen. Ze komen uiteindelijk tot het besluit dat ze het beste hun oorspronkelijk plan kunnen uitvoeren. De man zegt: "Alea iacta est. Ik doe het! Alles gaat naar die Tandt, maar die gaat het niet zomaar cadeau krijgen. Laat hem maar eens bewijzen dat hij z'n demonen kan overwinnen en dat hij nog wel een echte speurneus is. En dat hij ons vertrouwen wel verdiend!". "Wacht even..." zegt z'n echtgenote. Ze springt recht, neemt gezwind een CD uit de kast, wisselt die met het schijfje dat in de speler zit, en duwt op de "Play" toets. "Geen passender muziek om de volgende stap in dit avontuur mee te beginnen!" voegt ze er aan toe, waarna een overbekend thema door de kamer weerklinkt - da da da dam! Terwijl hij lacht, neemt de man pen en papier en begint in sierlijk handschrift te schrijven:

"Beste Commissaris Tandt, ik wil u bij deze op de hoogte brengen van een verraad ............"

Het stinkt verschrikkelijk in het kamertje. Een man ligt in elkaar gedoken op een vieze matras. Naast hem ligt een zware ketting op de grond. De man is aan beide handen en één voet geketend. Aan zijn polsen en een van zijn enkels is duidelijk te zien dat hij al herhaalde keren heeft getracht om aan zijn kettingen te ontsnappen.

De man is behalve vuil en vies ook duidelijk mentaal gebroken. Om hem heen ligt een wirwar aan lege blikjes, waterflessen, verpakkingen van snoepgoed en van koeken. In een hoek van de kamer staan een paar overvolle emmers waarvan we de inhoud niet gaan beschrijven. Boven de emmers staan er telstreepjes op de muur. Met wat ze zijn aangebracht laten we aan de verbeelding over, maar het zijn er al 44.

Plots wordt de man wakker. Hij denkt dat het dag is, afgaande op het minieme geluid dat door de dikke muren en vloer binnendringt in zijn kerker. Het enige licht dat hij heeft, komt van een 5 watt halogeenlampje boven de deur, dat dag en nacht brandt. De man heeft alle voeling met de tijd al lang verloren.

Hij heeft blijkbaar iets gehoord in het huis boven hem. Hij worstelt zich recht en gaat zo dicht hij kan bij de deur staan. Maar hij hoort verder niets. Na een tijdje stommelt hij terug naar zijn matras en graait onderweg het laatste blikje cola mee dat nog in zijn geïmproviseerde voorraadkast staat.

Hij gaat zitten en probeert voor de zoveelste keer aan zijn kettingen te ontkomen, maar ook nu lukt het hem niet. Moedeloos kijkt hij naar de ketting, maar voor het eerst zit er een morbide kantje aan zijn blik.

Commisaris Tandt staart naar zijn halfvol whiskyglas. Hij is nog steeds niet bekomen van de ruzie die hij daarstraks had met zijn huisarts. Nadat zijn vrouw hem had verlaten was hij meermaals op bezoek geweest bij de man, maar echt helpen had die niet gedaan. En op de koop toe had hij hem deze namiddag een mentale schop onder zijn kont gegeven. Inderdaad, hij was niet de eerste man waarvan de vrouw was weggegaan omdat hij te veel bezig was met zijn werk, maar Tandt vond dat hij wel wat meer medeleven verdiend had: het ging tenslotte wel om zijn vrouw en zijn werk was toch ook geen "nine to five"-jobke...

Tandt was na de ruzie thuis op internet op zoek gegaan naar spul waardoor hij zich terug wat beter zou voelen. Hij was van plan om morgen een andere arts op te zoeken om alvast een paar weken extra ziekteverlof op te strijken, in afwachting dat die Chinese antidepressiva geleverd zouden worden.

Tandt drinkt zijn glas leeg en vult het opnieuw met de fles die voor hem op tafel staat.

Een grijzende man en zijn echtgenote stappen een dure eetgelegenheid binnen. Ze hebben een korte vakantie in de buurt van Madrid, maar zijn eigenlijk vooral vanuit Gent naar hier gekomen door een anonieme brief die ze een tijdje daarvoor ontvangen hadden. De man kent de inhoud van de brief ondertussen uit het hoofd:

"My dear Flemish friend,

I recently became aware of your efforts to investigate a series of murders from about 2 years ago in your home town Gante, and a possible connection of these with certain people in Spain.

I prefer to stay anonymous for now, but I can assure you that I am as much displeased by these events as you are. Therefore, I would like to invite you to Spain to meet in person and discuss this with you.

Should you accept my invitation, then you and your wife will be my guests in Madrid, where I will contact you again to arrange our meeting."

De man was direct op zijn hoede geweest door de brief: hij had tijdens zijn onderzoek naar de moorden in het Gentse al geleerd dat hij met machtige opponenten te maken had en hij was niet van plan om samen met zijn echtgenote met open ogen in een val te lopen. Na lang beraad was het koppel toch op de geheimzinnige uitnodiging ingegaan, nadat ze voor alle zekerheid kopieën van alle informatie die ze al verzameld hadden in verzekerde bewaring hadden gegeven bij hun kinderen en een notaris. Bij aankomst in Madrid hadden ze alles aangetroffen zoals hen was voorgespiegeld: een ruime suite in een prachtig hotel, en een uitnodiging voor een etentje in een sjiek restaurant.

De man en zijn echtgenote kijken nu uit naar de ontmoeting met hun onbekende gastheer, die op hun verzoek een rode anjer zal dragen ter herkenning. Dat blijkt echter al snel een overbodige vraag: nadat ze door een ober verder in het restaurant gebracht zijn, blijken daar slechts twee andere gasten aanwezig te zijn: een wat ouder koppel, waarvan de man inderdaad een rode anjer aan de kraag van zijn vest draagt. De Gentenaar vloekt binnensmonds: dit lijkt duidelijk op een valstrik...

 

De Zwarte Diender heeft een besluit genomen. Hij heeft de voorbije uren zijn hele bedenkelijke leven nog eens overlopen en neemt er vrede mee, al komt het einde naar zijn mening veel te vroeg. Het is niet zozeer het fout aflopen van zijn laatste plot dat hem het meeste spijt, maar wel dat hij de afterparty heeft gemist die hij voor zijn kornuiten op 13 september georganiseerd had. Wie de bal speelt kan hem immers terug verwachten, maar dat hij niet aanwezig was op het meest beestige feestje van 2014 doet pijn. Hij vraagt zich zelfs af of het eigenlijk wel is doorgegaan.

Hij kijkt nog één keer rond in zijn gevangenis. Daarna neemt hij één van de kettingen waarmee hij vastgeketend is, wikkelt ze rond zijn nek en doet wat hij eigenlijk al meer dan 3 weken had willen doen...

Professor De Blaeckere staat op nadat hij de laatste druppel uit zijn glas heeft genipt. Hij heeft de voorbije 3 uren op commissaris Tandt zitten inpraten, maar veel heeft het blijkbaar niet geholpen.

Toen hij hier in de vooravond toekwam trof hij zijn vriend aan in een bedenkelijke toestand: hij was niet dronken, maar ook niet nuchter. In de keuken noch in de woonkamer waren er tekenen dat Tandt had zitten boemelen, maar helder was hij absoluut niet. De Blaeckere had Tandt daarom een paar tassen sterke koffie gegeven, en rond 9 uur was die er min of meer weer bovenop gekomen. Al tijdens het koffiezetten had De Blaeckere zijn eigen plaats delict onderzoek gedaan, maar pas toen Tandt naar het toilet was had hij in alle rust in het EHBO-kastje in de keuken kunnen kijken. Het bovenste schap was gevuld met dingen die je in een huisapotheek kan verwachten, maar het onderste was een ander paar mouwen. Dat stond boordevol met een allegaartje aan uppers, downers, slaapmiddelen, antidepressiva en vergelijkbaar spul. En het ergste was dat deze duidelijk niet uit het reguliere circuit kwamen, maar dat ze van bedenkelijke buitenlandse, vooral Chinese, websites afkomstig waren.

Hij had Tandt er mee geconfronteerd, maar al gaf deze initieel de indruk dat hij er iets ging aan doen, het laatste half uur was de toon van het gesprek weer helemaal gedraaid. De Blaeckere beseft dat hij vanavond niet veel meer kan doen, en maakt zich klaar om terug naar huis te gaan.

Twee agenten staan lijkbleek te kokhalzen op straat. Een derde is met moeite in staat om zijn verhaal te doen aan de verzamelde troepen. Zijn verder nog aanwezig: een slotenmaker, rechercheur Annelies Hemelzoete, een paar mensen van de technische recherche, de brandweer en een 10-tal agenten in uniform die zonet de buurt hermetisch hebben afgesloten.

Het telefoontje over de enorme stank was eigenlijk gisteren al binnengekomen, maar omdat het op 1 januari te druk was had het tot vandaag geduurd vooraleer een patrouille een kijkje was komen nemen. Omdat de patrouillerende agenten uiteindelijk besloten hadden om de deur te laten openen door een slotenmaker, was ook de officier van wacht er bij gehaald.

Een klein half uurtje geleden was de deur dan geopend, en de stank was toen al niet te harden. Maar toen de patrouille uiteindelijk was doorgedrongen tot de kelder van het huis was de spreekwoordelijke beerput pas echt opengetrokken. Ze hadden het lijk van een man gevonden, opgehangen aan kettingen waarmee hij blijkbaar ook vastgeketend was. "Het zal een DNA onderzoek vergen om te achterhalen wie dat was...", is ongeveer het enige wat de officier van wacht kan stamelen.

Annelies Hemelzoete bekijkt met gemengde gevoelens het nu volledige autopsie-rapport van het lijk dat een drietal weken geleden gevonden was in de Kogelstraat. Als alles klopt wat ze daarnet gelezen heeft, dan is een oude bekende die in vele ongure zaakjes in het Gentse betrokken was, niet meer. Alles wijst er op dat het slachtoffer de man is die in het milieu "De Zwarten Diender" wordt genoemd.

De autopsie had aan het licht gebracht dat de man gedurende lange tijd gevangen gehouden was geweest, had weten te overleven op een karig dieet en uiteindelijk door verhanging was gestorven. De kans dat men ooit zal achterhalen waarom hij op deze beestachtige manier aan zijn eind is gekomen lijkt echter bijzonder klein. Het huis waarin het lijk was gevonden was een huurhuis, maar Annelies had niet kunnen achterhalen wie het huurde. Het bleek eigendom te zijn van een agentschap dat het al meer dan 25 jaar verhuurt aan een bedrijfje, dat bij nader onderzoek een soort fiscale constructie bleek te zijn. De riante huur werd maandelijks gestort vanop een kleine bank op de Canarische eilanden.

De rest van het onderzoek van het huis had niet veel opgeleverd, behalve één belangrijk iets: er waren sporen van twee DNA-profielen gevonden met een directe verwantschap - er was meer dan 85 % kans dat het om broers zou gaan. En, nog belangrijker: het ene DNA was van de onbekende die op 3 januari 2013 verongelukt was op het Sint-Annaplein, en die ze gelinkt hadden met de reeks moorden in het Gentse van enkele jaren geleden. Dat onderzoek zat echter volledig in het slop, maar er was dus duidelijk een verband.

Annelies slaat dit nieuwe dossier dicht en gooit het met een gelaten blik op de tafel.

Wannes valt met de deur in huis, iets wat niet zijn gewoonte is. Maar nu komen de woorden eruit als een waterval.

"Professor, dit moet mij toch even van het hart. Annelies is gisteren commissaris Tandt gaan opzoeken. Ze wou hem inlichten over hetgeen we allemaal ontdekt hebben in dat huis in de Kogelstraat een paar weken geleden. De commissaris heeft daar volgens haar recht op. Hij mag dan wel in langdurig ziekteverlof zijn, hij heeft dat onderzoek naar al die moorden toch een hele tijd geleid. Toen ze terug thuis kwam was mijn Annelies in alle staten. Ze was geschokt over de toestand waarin ze Tandt had aangetroffen, en de negatieve praat die uit zijn mond kwam doet haar het ergste vrezen. Ik hoop dat hij zichzelf niets gaat aandoen. Hij zit meer dan duidelijk op een dood spoor...".

De professor heeft aandachtig geluisterd naar zijn onthutste en openhartige assistent, en krabt zowel fysiek als denkbeeldig in zijn haar. Het valt Wannes op dat moment op dat het haar van de prof de laatste maanden meer dan één tintje grijzer is geworden.

Professor De Blaeckere belt aan bij commissaris Tandt. Hij heeft zich voorgenomen om er alles aan te doen om zijn vriend uit de ellende te sleuren waarin die is terechtgekomen sinds zijn vrouw hem verlaten heeft. Alles wat hij tot nu toe geprobeerd heeft - van ellenlange discussies en goede raad geven tot hem onder druk zetten - heeft echter niks uitgehaald, en hij ziet Tandt alleen maar verder en verder in een neerwaartse spiraal tuimelen. De Blaeckere weet dat het slechts een kwestie van tijd is vooraleer hij er aan ten onder zal gaan, en daarom wil hij vandaag nog maar eens een nieuwe strategie proberen: de aandacht van Tandt naar zaken leiden die hem vroeger interesseerden. Hij heeft zichzelf en Tandt daarom ingeschreven voor een degustatie van exclusieve whisky's. De Blaeckere beseft dat hij hiermee vuur met vuur bestrijdt, maar hij bedenkt dat een sterke interesse in whisky nog altijd beter is dan de kwalijke middelen waar Tandt nu zijn toevlucht toe genomen heeft.

Tandt schijnt in een goeie bui te zijn, en onderweg praat hij voluit over hetgeen hij verwacht van de degustatie. De Blaeckere is dan ook tevreden over zijn initiatief. De degustatie zelf begint in een rustige en aangename sfeer, maar net als een paar andere beroepsdrinkers maakt Tandt wat te veel gebruik van de aangeboden hoeveelheden whisky. Naarmate de avond vordert wordt hij dan ook meer en meer dronken, en zijn demonen steken al snel de kop op: bij elke nieuwe whisky vindt Tandt wel een verband met de Gentse moordzaken waar ze jaren geleden aan gewerkt hebben, zij het via de naam, of het etiket, of de oorsprong van de whisky. En dat laat hij in steeds luidere bewoordingen weten aan de rest van de deelnemers. De Blaeckere moet nu zijn uiterste best doen om Tandt kalm te houden, tot die opeens luidkeels door de zaal roept: "En ik zeg U dat die stroppen tattoo's der iets mee te maken hebben!".

De Blaeckere beseft opeens dat de problemen van zijn vriend niet te wijten zijn aan een nakende echtscheiding, maar dat er een andere, diepe frustratie aan ten grondslag ligt. Met een schok realiseert hij zich dat Tandt naar illegale roesmiddelen zal blijven grijpen zolang die oude moordzaken niet opgelost geraken...

Ondertussen zitten er achterin de zaal, in een wat donkerder deel, twee figuren aan een tafeltje alles aandachtig te volgen. Ze hadden voordien al een paar keer verbaasd naar de tafel van Tandt en De Blaeckere gekeken, maar na die laatste uitroep beginnen ze druk met mekaar te overleggen, waarna er een paar smartphones worden bovengehaald en er een hele reeks berichten worden uitgewisseld met iemand buiten de zaal.

De Blaeckere zucht. Hij heeft daarstraks een ladderzatte Tandt thuisgebracht en in bed gestopt, en is nu zelf op weg naar huis. Hij vraagt zich enerzijds af of het wel een goeie strategie was om Tandt met whisky in aanraking te brengen, maar is anderzijds opgelucht met hetgeen hij vanavond geleerd heeft over de diepere oorzaak van diens problemen. Hij kan nu proberen om echte hulp te organiseren, hoewel hij niet direct weet hoe daar aan te beginnen. Misschien moet hij in eerste instantie het oude team van Tandt nog eens terug samenbrengen?

Terwijl hij op de oprit stapt en in de zak van zijn jas zijn huissleutels zoekt, voelt hij dat daar een opgevouwen papier zit. Nieuwsgierig neemt hij het vast, en eenmaal in huis vouwt hij het open. Dan voelt hij de grond langzaam onder zijn voeten wegzakken terwijl hij leest:

"Moorden, aanslagen, tatoeages van stroppen? Wat dacht je van tatoeages van hellebaard en zwaard, Spanje? Als jullie betrokken zijn dan zeggen de 7 familienamen U wel iets? Als U verder wil praten, plaats dan met zwarte plakband een kruisje op de witte paal op onderstaande coördinaat. Vlakbij kan U een containertje vinden waarin U een email-adres kan achterlaten, waarop wij U dan kunnen contacteren.

Als bovenstaande U allemaal niks zegt, vergeet dit berichtje dan maar. Om de coördinaat te berekenen: neem het aantal letters van elk van de 7 familienamen. De som van die aantallen is A, hun product B. De coördinaat is dan: N 51° (A-59).(B/29782) E 003° (A-19).(B/3353)."

GGS vergadering. Het is lang geleden dat de leden elkaar gezien hebben en daardoor is er niet echt sprake van een gestructureerde vergadering. De bijeenkomst is ondertussen ruim een half uur bezig maar de leden kunnen zich blijkbaar niet concentreren op de agenda van de dag. De voorzitter begint het wat op zijn heupen te krijgen en zit zenuwachtig op z’n pc te tokkelen. Plots wordt het hem te veel: "Wat is dat hier zeg, kunnen we er weer eens wat structuur inblazen astemblieft? Wat zijn de agendapunten? Roep maar!”.

GeoWELF roept als eerste: "GG3.5 en GG5 zeker?", waarna Patjenpc en Vdwkes bijna gelijktijdig aanvullen: "Wat we met die bom gedaan hebben!". "Die moord die misschien iets met onze orde van de Gulden Strop te maken heeft!" - Wimann aan het woord. "De ontmoeting met dienen zatten flik! En wat er ons nog te wachten staat..." zegt de man des huizes.

De voorzitter geeft eerst het woord aan het "bomb disposal team". Patjen zegt: "Al de elektronica is uit elkaar gehaald en bij het elektronisch afval gedumpt in 5 verschillende containerparken. Niemand gaat daar ooit iets uit kunnen opmaken...", waarna Vdwkes overneemt: "De springstof is in stukken gedeeld en tussen den beton gedraaid van verschillende bouwwerven in Gent centrum. Onze wetenschappers hadden ons verzekerd dat dat geen kwaad kon...". Terwijl de wetenschappers onschuldig kijkend het plafond bestuderen, vervolgt hij: "En de kist, daar hebben we ons eens schoon aan kunnen warmen deze winter...".

Er gaat een gezamenlijke zucht van opluchting door de woonkamer. Het is duidelijk aan de gezichten van de GGS leden te zien dat ze blij zijn dat ze alvast van dit probleem definitief verlost zijn - de wetenschappers hopen ondertussen dat die bouwwerken deze eeuw niet meer zullen afgebroken worden, en als dat wel het geval zou zijn, dat het dan niet met een gecontroleerde dynamitering zal gebeuren...

"Laten we het dan even hebben over die moord in Gent." vervolgt de voorzitter. "Ik denk dat het ondertussen wel duidelijk is dat het om onze "vriend" de Zwarten Diender gaat. De politie lost er niet veel over, maar als we alle informatie op een rijtje zetten kunnen we enkel tot die conclusie komen. Wat er precies is gebeurd zullen ze niet aan de neus van de goegemeente hangen, maar wat mij alvast is opgevallen is dat onze andere belager blijkbaar ook van het toneel is verdwenen. En dat is dan weer goed nieuws voor onze gezondheid, zou ik zo zeggen...". Iedereen knikt instemmend.

HA&Co neemt daarop het woord: "En dan onze zatten flik! Allez, we denken toch dat het een flik was, want hij heeft toch het een en ander over agenten en rechercheurs en commissarissen zitten roepen!". Hij doet het verhaal van de whiskydegustatie waar hij een paar weken geleden met de voorzitter naar toe was geweest. Een paar leden knikken begrijpend, omdat ze die avond ook deel hadden genomen aan het spoedberaad. "Om die twee naderhand anoniem te kunnen contacteren, hebben we dus uiteindelijk een briefke in de zak van de man gestoken die bij die flik was. Die was zo druk bezig zijn maat te ondersteunen dat hij niets heeft gemerkt!". "En," vraagt hij aan de bedenker van de listige truuk, "is er al reactie?". GeoWELF, zoals gewoonlijk de rust zelve, zegt daarop: "Laten we dat misschien straks bij een drankje bespreken, en nu eens met de echte vergadering beginnen?". "Goed," zegt HA&Co, "ik heb straks toch nog iets te vieren!".

De voorzitter neemt weer het woord met de boodschap: "OK, wie gaat er geocaches leggen voor GG3.5?".

De aanwezige dames zijn uitgekust en de mannen hebben de man des huizes allemaal een gelukkige 45e verjaardag gewenst. Sommigen hebben hem nog eens geplaagd dat hij nog altijd de jongsten van den hoop is, maar hij plaagt terug door strijdig te antwoorden: "In jaren wel ja, maar in whisky’s niet zenne!". En terwijl het geplaag doorgaat heeft hij een nieuwe fles "Highland Park" opengedaan, en schenkt voor zij die wensen een rijkelijk gevuld glas in. Mama HA&Co heeft voor de anderen een paar flessen Cava uit de koelkast gehaald. De Cava-drinkers zijn in de meerderheid. De voorzitter roept laconiek: "Zoveel te beter, des te meer van dat ander fleske voor ons!". Dan wordt het even stil als de meest noordelijk gedistilleerde godendrank de lippen raakt en zacht naar binnen loopt. Ook de Cava-drinkers vallen even stil.

Madam GeoWELF haalt ondertussen een briefje tevoorschijn en vouwt het open. Het wordt nog stiller wanneer ze het begint voor te lezen: "Geachte, ik heb met veel belangstelling uw boodschap gelezen en uw raadsel opgelost. Hierbij een telefoonnummer en een emailadres waarop u mij kan contacteren. Met de meeste hoogachting.".

"OK dames en heren, zover staan we nu. De vis heeft gebeten, maar wat gaan we nu doen?" gooit de voorzitter daarop in de groep.

Carlos Madrileño is eindelijk een beetje gerust. Hij verblijft sinds enkele weken in een klein berghutje in dit park. Niemand zal hem hier vinden. Carlos is bezig aan zijn dagelijks looprondje. Hij is ondertussen de kilo’s die hij in Gent was bijgekomen weer allemaal kwijtgespeeld en hij staat scherper dan een Gillettemesje.

Al lopend overdenkt hij nog maar eens de vluchtroute die hij vanuit Madrid naar hier genomen heeft, om na te gaan of hij toch maar nergens een fout heeft gemaakt. Het eerste stuk was eigenlijk het moeilijkste. In Spanje hebben die ouwe knarren voldoende ogen en oren om alles op te merken wat niet helemaal pluis is. Daarom had hij alleen maar auto’s gestolen waarvan hij zeker wist dat de eigenaar het niet snel zou merken. Luchthavens zijn daarvoor de uitgelezen plek: je volgt een net aangekomen zakenman van op de parking naar de incheckbalie, en als hij een intercontinentale vlucht neemt is de kans klein dat hij binnen de 3 dagen zal terugkeren. Daarna gebruik je al je talenten om hem zijn sleutels te ontfutselen, of wat meer gespecialiseerde kennis om de meestal dure bolide aan je wil te onderwerpen. Meestal heb je niet meer dan een uur nodig om jezelf een anoniem ritje te verzekeren. In Madrid was het heel snel gegaan: het was al raak bij de eerste poging en na 20 minuten was hij al op weg naar Barcelona. Daar was het dan wat minder vlot gegaan: 6 pogingen en 2 uur had hij nodig gehad.

Tijdens de overtocht van Barcelona naar Genova had hij één van zijn vele valse paspoorten gebruikt. Maar het was er eentje waarvan niemand in de organisatie op de hoogte was. De rit door Italië had hij afgewerkt met de in Barcelona gestolen auto. Die had hij dan even buiten Ancona gedumpt, en hij was gewoon als voetganger aan boord gegaan van de ferry, voor de overtocht naar Split. Daar aangekomen had hij nog maar eens dezelfde truc toegepast, en deze auto had hij daarna achtergelaten op de parking van een supermarkt in het laatste stadje vóór het Nationaal Park. Daar had hij dan bij een handelaar een afgeleefde Seat gekocht voor een paar honderd Euro. Maar ook al zag het er niet uit, het autootje had gedaan wat het moest doen: het had hem, met een voorraad eten en drinken voor minstens 2 maanden, naar zijn schuilplaats gebracht.

Er verschijnt, ook al is hij bergop aan het lopen, een glimlach om zijn mond.

Plotseling gaat er een geluid als van een zweepslag door het bos. Een paar seconden later volgt de knal van een geweerschot. Dat laatste hoort Carlos echter niet meer. Hij is reeds door zijn knieën gezakt en met een groter wordende rode vlek op zijn borst gaat hij tegen de vlakte.

Ruim 600 meter verderop staat de sluipschutter op vanuit zijn verdoken positie. Aan zijn houding en zijn uitrusting is te zien dat hij militair geschoold is. Hij draait zich om en verdwijnt in het groen. Terwijl hij wegstapt tikt hij een kort bericht in op een gesofisticeerde communicator aan zijn linkerpols: "He died with a smile on his face. The wolves will have him!".

Aan de uitgang van een exclusief restaurant nemen vier mensen hartelijk afscheid van elkaar, na een heerlijke en uitgebreide maaltijd. Twee van hen, een koppel uit Gent, zijn op uitnodiging van de anderen, een koppel uit de buurt van Madrid, naar hier gekomen voor een ontmoeting.

De argwaan die het Gentse koppel aan het begin van de avond had overvallen, was tijdens de maaltijd langzaam verdwenen, door de rustige en openhartige houding van het Spaanse koppel. Naarmate het gesprek vorderde bleek zelfs dat ze ook gelijklopende interesses hadden op vlak van kunst, muziek en cultuur, wat dan weer voor een extra band en gespreksstof gezorgd had.

De Spaanse man had bij het begin van het gesprek een tatoeage van een gekruist zwaard en hellebaard op zijn schouder getoond. Omdat dat een detail uit het politiedossier van de Gentse moorden was dat niet openbaar gemaakt was, wist de Gentse man dat hij iemand tegenover zich had die tot dezelfde organisatie moest behoren als de Spanjaard die begin 2013 in Gent verongelukt was, en die als hoofdverdachte beschouwd werd van de moorden.

Daarna vertelde de Spanjaard dat hij het hele restaurant afgehuurd had om rustig te kunnen spreken, en dat hij open kaart wou spelen. Tijdens de maaltijd had hij dan ook honderduit verteld over de historische achtergrond van de zaak, en voor het Gentse koppel werden daarmee een hoop vage verhalen bevestigd die ze nog gehoord hadden van hun familie. Maar nu zagen ze ook in dat die wel degelijk op feiten gebaseerd waren en werden er voor het eerst veel ontbrekende zaken ingevuld en verbanden verduidelijkt. Ze begrepen nu niet alleen hoe alles in elkaar stak, maar vooral ook welke belangen er in deze zaak spelen.

De Spanjaard was naar eigen zeggen afkomstig uit een aloude familie, en was zeer misnoegd dat die oude vete in Gent tot een reeks moorden had geleid. Hij suggereerde dat die begaan waren door een paar overijverige "contractuelen" die door zijn orde uitgestuurd waren om een nieuw spoor naar de historische informatie van de Orde van de Gulden Strop in Gent te onderzoeken. De Spanjaard was nu ongerust dat er een volgende reeks slachtoffers kon vallen: een groep vrienden uit de buurt van Gent die eigenlijk niets te maken hadden met de oude vete, maar die per toeval in het bezit gekomen waren van die historische informatie.

De man vond dat de hele zaak nu maar eens moest afgesloten worden, na bijna 5 eeuwen. En hij zocht hulp van het Gentse koppel om hem daarbij te helpen. Die waren daar maar al te graag op ingegaan, en na een lange discussie waren ze tot de slotsom gekomen dat hun kennis het beste drukkingsmiddel was dat ze konden gebruiken: als er voldoende mensen op de hoogte zouden zijn, zou het risico te groot worden dat alles bekend zou raken, en zou de Spaanse orde zich wel vanzelf gedeisd houden.

De Spanjaard had daar tot slot nog aan toegevoegd dat hij voorlopig niet veel kon doen binnen zijn orde, omdat hij alleen stond en niet voldoende macht had, en omdat het ook een groot risico voor hem inhield - zijn orde was in het verleden niet altijd mals geweest voor afvalligen. Maar hij zou wel eerst en vooral proberen om de acties van de huurmoordenaar te stoppen.

En daarmee werd een voor alle betrokkenen aangename avond afgesloten, met daar bovenop de wederzijdse beloftes van verdere contacten en ontmoetingen in de toekomst.

Een koppel zit voor de zoveelste keer rustig het antwoord te lezen dat ze eerder die dag gekregen hebben van een zekere professor De Blaeckere. De inhoud van het berichtje is niet echt een verrassing, maar het doet hen toch plezier dat er nog mensen bij de officiële instanties zijn die eerst willen luisteren voor ze in actie schieten.

Het koppel was op de GGS vergadering van 27 (of was het al 28) maart aangeduid om verder contact op te nemen met de onbekende die de dronken flik vergezelde tijdens de ondertussen beruchte whiskydegustatie, om te proberen de netelige situatie waar de groep in terechtgekomen was voor eens en voor altijd op te lossen.

Na het eerste berichtje van de onbekende, via het teken op de witte paal, was er met hem contact opgenomen via een anoniem mailadres, en al snel was er dus een antwoord gevolgd. De onbekende was daarbij heel open en concreet: hij liet gewoon weten wie hij was en stelde voor om elkaar te ontmoeten op een neutrale plaats, zonder medeweten van de politie.

De man van het koppel zegt: "Ik heb ondertussen wat zitten rondneuzen. Een professor die als gerechtelijk patholoog de politie bijstaat... Als die man ons nu al niet meer anoniem contacteert, dan vind ik dat we hem ook met open vizier tegemoet moeten gaan. Ik denk niet dat we veel risico's lopen door op zijn uitnodiging in te gaan. Ik ga proberen om nog deze week met hem af te spreken!". "Volledig mee akkoord," beaamt de vrouw, "maar ik zou toch voor alle zekerheid niet voorstellen om dat morgen te doen. Hij zou dan wel eens thuis kunnen blijven...".

De vergadering over GG3.5 loopt op zijn einde en de meesten zijn al aan hun tweede Duvel of iets analoogs bezig. De voorzitter gaat het rijtje af om te zien of er nog andere puntjes zijn om te bespreken. Laatste in de rij is GeoWELF.

"Ja hoor, wij hebben nog een puntje. En wat voor ééntje: een update over onze officieuze gesprekken met de officiële instanties. Ik heb ondertussen 4 gesprekken gehad met die professor De Blaeckere. We hebben beiden rustig de tijd genomen om zowel onze kant als de "politionele" kant van het verhaal chronologisch uit te zetten, en ik denk dat we nu ongeveer alles wel kunnen reconstrueren en in een juiste context plaatsen. Met hetgeen wij weten kan professor De Blaeckere veel zaken opklaren die voor hen onduidelijk waren, en dan vooral over de achtergrond van hetgeen er gebeurd is in Gent de laatste jaren. De Blaeckere mag niet alle details over het lange moordonderzoek aan ons vertellen, zoals bijvoorbeeld de identiteiten van de betrokkenen, maar wij weten nu ondertussen wel dat die hele geschiedenis van de Orde van de Gulden Strop niet zomaar ergens in de 18e of 19e eeuw gestopt is, maar dat dat tot op vandaag allemaal blijft nazinderen!".

"Belangrijk voor ons is ook dat we een paar conclusies op papier hebben kunnen zetten, en dan vooral dat zowel de professor als ikzelf er van overtuigd zijn dat ons in deze historie niets ten laste kan worden gelegd, en dat wij alleen maar te goeder trouw hebben gehandeld. De Blaeckere is er wel van overtuigd dat we door het oog van een naald zijn gekropen en dat we evengoed de pineut hadden kunnen zijn van die oude vete, net zoals die Gentenaars die een paar jaar geleden vermoord zijn!".

"De professor stuurt nu aan op een ontmoeting met de leden van de politie die bij het onderzoek betrokken zijn, en met de commissaris die van het onderzoek gehaald is en die daar op die whiskydegustatie aanwezig was. En hij is bereid om daar het woord te voeren en alles wat we hebben opgelijst te kaderen, en de gemoederen waar nodig te bedaren. Want het zou kunnen dat die politiemensen nog altijd schuldigen willen vinden, en dat wij ook eventueel onder vuur zouden komen. Enfin, echt veel schrik moeten we daar niet voor hebben: zelfs met de nieuwe gegevens die wij de politie bezorgen valt er blijkbaar toch niets meer te bewijzen, en dus zullen er wel geen arrestaties meer volgen...", voegt GeoWELF er aan toe. En hij besluit: "Er is trouwens nog goed nieuws, allez, voor ons toch. De Blaeckere heeft van de onderzoekers nieuws gehoord over een gangster die betrokken zou zijn bij de moorden in Gent. Ze hadden een internationaal opsporingsbevel uitgevaardigd tegen die bandiet, en begin dit jaar hebben ze bericht gekregen uit Kroatië dat die daar ergens in een natuurgebied dood aangetroffen was. Blijkbaar was die daar eind 2014 doodgeschoten, en heeft het wat geduurd vooraleer zijn DNA-profiel in de juiste databases terechtkwam. En, het is waarschijnlijk die bandiet die die aanslagen tegen ons gepleegd heeft. Voor de politie blijkbaar een zoveelste dood spoor, maar voor ons dus een probleem waar we nu ook van verlost zijn!".

Er volgt nu een levendige discussie, waaruit besloten wordt dat er inderdaad zal ingegaan worden op het voorstel van De Blaeckere, maar dan wel met een kleine delegatie van de GGS, kwestie van vooral de onderzoekers niet te veel te intimideren.

Het gesprek tussen professor De Blaeckere en Tandt is nu al ruim 3 uur bezig, en de prof is meer dan tevreden. Tandt heeft zich weliswaar een paar keer kwaad gemaakt en heeft zelfs een paar keer gedreigd om die hele bende in de boeien te slaan, maar dat waren blijkbaar alleen maar de emoties van meer dan 2 jaar vruchteloos zoeken die naar boven kwamen. Ondertussen is hij terug gekalmeerd, en ziet hij het positieve van de hele situatie in: hij zal misschien duidelijkheid krijgen over het onderzoek dat hem al jaren kwelt.

Het is dan ook Tandt die uiteindelijk de knoop doorhakt: "OK, ik ben bereid om met die gasten in gesprek te gaan en te luisteren hoe alles in elkaar zit. Ik wil dit zelfs doen als burger en niet als politieagent. Ik heb echter wel één voorwaarde: ik wil dat Annelies er ook bij is. Maar ik sta natuurlijk niet garant dat zij ook als burger wil deelnemen aan dat gesprek!".

De Blaeckere glimlacht en antwoordt: "Geen probleem. Je staat mij toch toe dat ik eerst eens met haar praat, neem ik aan?", terwijl hij bedenkt dat hij Hannes dan misschien ook best zou uitnodigen.

Wanneer De Blaeckere eindelijk naar huis vertrekt, doet Tandt iets heel raar. Hij loopt niet naar de drankkast noch naar de koelkast, maar stapt rustig de trap op, en kruipt in bed.

Voor het eerst in meer dan een half jaar gaat hij zonder drank of pillen in zijn lijf slapen. Na het gesprek met De Blaeckere voelt het alsof er een monsterlijke last van zijn schouders is gevallen, en hij zakt dan ook snel weg in een diepe slaap.

Ruim twee uur al is er op deze locatie een blijkbaar gewichtige vergadering aan de gang. Aanwezig hierbij zijn professor de Blaeckere, commissaris Tandt, rechercheur Annelies Hemelsoete, assistent-patholoog Hannes De Vriendt, Hans van team Bricolage, Eric van team GeoWELF en Kurt van team HA&Co.

Het is de professor die tot nu toe vooral aan het woord is geweest. Af en toe wordt hij bijgestaan door Eric van de GGS. Het relaas is een chronologisch verslag vanaf de ontdekking van de eerste dode met de kenmerkende strop-tatoeage, tot en met het vinden van het lijk in de Kogelstraat. Soms schrijft Annelies iets op, maar hierbij wordt ze vaak door Tandt met non-verbale communicatie terechtgewezen.

De professor heeft ondertussen ook het verhaal van de GGS en de Kronycke van de Gulden Strop gedaan, en is aangekomen bij de bedreigingen tegen de leden van de GGS. Opeens onderbreekt Tandt hem: "Heren, mag ik er dus van uitgaan dat jullie te goeder trouw waren toen jullie zich ontfermden over die Kronycke van de Orde van de Gulden Strop, dat jullie die nalatenschap en de eer van enkele Gentse families hebben beschermd en dat jullie zonder winstbejag voor ogen zichzelf daardoor in gevaar hebben gebracht?".

De 3 GGS leden kijken een beetje vreemd op, maar antwoorden bijna tegelijk bevestigend. "Wel, dan rest mij nog maar één ding, en dat is jullie bedanken!". "Maar…", begint Annelies tegen te stribbelen. "Niets te maren!", neemt Tandt op doortastende wijze terug over: "De dames en heren van de GGS hebben niets misdaan. De echte misdadigers zijn ofwel verdwenen met de noorder- of moet ik zeggen zuiderzon, of ze liggen 2 meter onder de grond in een zo goed als anoniem graf. En tegen de opdrachtgevers of andere betrokkenen zullen we toch nooit bewijzen vinden. Het verhaal van die gouden stroppen zal ongetwijfeld waar zijn, maar ook dat valt allemaal niet meer te bewijzen. En, laten we eerlijk zijn, de diefstal van de bezittingen van een Keizer van bijna 500 jaar geleden is wettelijk gezien waarschijnlijk al verjaard...".

Het lijkt wel of dat laatste zinnetje de resterende spanning volledig wegneemt, en de volledige groep krijgt een glimlach op het gezicht. Ook Annelies is blijkbaar gezwicht voor dit argument, want ze bergt haar notitieboekje op, terwijl ze zich realiseert dat ze zonet terug de commissaris Tandt van vroeger aan het werk gezien heeft. Ze heeft nog vele vragen en zou graag nog een aantal zaken verder uitklaren, maar bedenkt dat dat later ook nog kan gebeuren, zelfs als het officiële onderzoek afgesloten is. Ze neemt zich trouwens voor om morgen met haar oversten te gaan praten om dat laatste in gang te zetten.

Uiteindelijk is het De Blaeckere die het gesprek afrondt, terwijl hij het glas heft: "Het zou fijn zijn, Heren van de Gentsche Geokasjing Sosseteit, dat jullie zoveel mogelijk reconstrueren van de archieven van de Orde van de Gulden strop, en zo die nalatenschap verder bewaren. Er zijn dan misschien nergens geen schatten meer te vinden, maar ik denk dat het de laatste generaties van leden van die Orde van de Gulden Strop daar ook al lang niet meer om te doen was. Het gaat hem veel meer over de samenhorigheid die er is tussen mensen met een gemeenschappelijke band en wat je daar mee doet. Ik hoop dan ook dat jullie de volgende Orde van de Gulden Strop mogen worden. Voila zie, ik heb gezegd. En tussen haakjes, ik vond dit een aangename avond. We zouden dat eens meer moeten doen!".

De GGS leden kijken elkaar aan en het is uiteindelijk de voorzitter die plechtig beloofd dat ze dit alles ter harte zullen nemen.

Met een brede grijns op hun gezicht stappen een grijzende man en zijn echtgenote in hun auto. "Wel...", zegt de man, "dat was bijna beter dan we in onze stoutste dromen gedacht hadden!".

"Inderdaad een prima restaurant!" antwoordt zijn echtgenote, waarop de man een bedenkelijk gezicht trekt, en lachend vervolgt: "Gelukkig zaten we vlak bij die bende en konden we hun discussies goed volgen. Die twee groepen hebben mekaar blijkbaar gevonden. En door alle informatie samen te leggen die ze elk afzonderlijk in handen hadden, hebben ze het hele mysterie nu opgelost. Onze twee speurneuzen van de politie begrijpen nu wat er tot die moorden geleid heeft, en hebben nu ook een idee wie er achter zit. Er zullen wel nooit schuldigen berecht worden, maar wetende wie daar bij betrokken is, zou het ook ijdele hoop zijn om dat soort mensen voor het gerecht te proberen brengen. Maar dat is eigenlijk niet meer zo belangrijk. Ons doel is bereikt: er zijn nu zo veel mensen die van het hele verhaal op de hoogte zijn, dat die mensen achter de schermen zich nu wel koest moeten houden. En dus is het gedaan met moorden en aanslagen!".

"En zijn wij ook terug veilig!" voegt zijn vrouw er aan toe. "En weet je wat ik het grappigst vond?" vraagt ze nog. Op het ontkennend hoofdschudden van haar man vervolgt ze: "Dat we een hele avond naast die bende gezeten hebben en dat ze nooit beseft hebben dat wij die "X" zijn die ze een paar keer ter sprake gebracht hebben!".

Vooraleer de verzamelde GGS leden aan de laatste loodjes beginnen van het GG3.5 Event van morgen, brengt het bestuur verslag uit over de vergadering met de officiële instanties die ze eind juni gehad hebben. Het is een korte samenvatting, want het volledige relaas en de besluiten van die meeting staan immers al een tijdje op het interne communicatiekanaal.

Het Event moet nog beginnen en toch zit iedereen al te glunderen. Op de vraag wie wil meewerken aan het verder uitpluizen van de geschiedenis van de Orde van de Gulden Strop volgt er verrassend veel respons.

De Belleman staat plots op en fluistert in het oor van zijn echtgenote: "Pak eens 14 glazen schat, we gaan nu al die 3 flessen goeie Cava opendoen. Dit hele verhaal moeten we afsluiten met een glas...".

Einde!

© Gentsche Geokasjing Sosseteit. Geschreven door GeoWELF & HA&Co